John Ashbery
(Σκοτάδι. Ένας προβολέας φωτίζει σιγά-σιγά τη σκηνή. Στο κέντρο, ένας άνθρωπος, μόνος. Κοιτάζει προς τα πάνω, σαν να αφουγκράζεται κάτι στον αέρα. Μιλάει αργά, σαν να προσπαθεί να πιάσει τις σκέψεις του.) ΑΝΘΡΩΠΟΣ (σιγανά, σαν να συλλογίζεται) Η άνοιξη... Η άνοιξη είναι ελπίδα. Ένα κυνήγι έξω από τη νύχτα, στα πεζοδρόμια της ημέρας. Σαν τον αέρα που εισπνέεις σε μια πόλη εύθραυστη, φτιαγμένη από χαρτί. Τον κρατάς μέσα σου για λίγο, τον αφήνεις να σε γεμίσει... Και μετά; Εκπνοή. Κι εκείνος επιστρέφει στον κόσμο, χάνεται, γίνεται κάτι άλλο.
(παύση. Αλλάζει τόνο, σαν να αφηγείται ένα όνειρο) Το βράδυ επιστρέφει. Φέρνει μαζί του αμφιβολίες. Σκέψεις, χιλιάδες σκέψεις, σαν σμήνος που πετά γύρω από το κεφάλι μου. Θέλω να τις διώξω, να τις αποκρούσω, με χέρια, με λόγια, με ό,τι έχω... Αλλά το πρωί, αυτές είναι πάλι εδώ. Μια ψυχρή ελπίδα. Ο αέρας που ήταν χθες, σήμερα είμαι εγώ. (χαμογελάει πικρά, περνάει το χέρι στα μαλλιά του) Το κεφάλι μου γλιστρά από το χέρι. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Τι σημασία έχει; Το δίνεις και το να παίρνεις είναι ένα. Το σώμα μου χαλαρώνει. Σαν να ξαπλώνω δίπλα σε ένα ρυάκι. (κλείνει τα μάτια, σαν να αισθάνεται κάτι βαθιά) Ξυπνώ. Νιώθω τη δύναμή μου. Τη μυστική γλυκύτητα πριν γίνω ζωή. Γίνομαι και εγώ μια ανταλλαγή. Σχίζομαι από τη μήτρα του χθες, διαλύομαι πριν καν υπάρξω ολοκληρωμένος. (ξαφνικά, αλλάζει διάθεση. Φωνή πιο δυνατή, γεμάτη ορμή) Και τότε, οι ουρανοί ανοίγουν! Το βουνό σταματά να τρέμει! Το σώμα μου μέσα στην αντίφαση του. Πριν από εμάς... Υπήρχαν άλλοι. Πορεύτηκαν πριν από τη μεγάλη αλλαγή, κι όμως... οι μορφές τους ξεθωριάζουν. Τα ονόματά τους χαραγμένα στη γη, σαν αναμνήσεις που αφήσαμε πίσω. (παύση. Κοιτάζει μπροστά, σαν να βλέπει κάτι που έρχεται) Και τώρα... ξεσπάμε! Σαν ποτάμι που σπάει το φράγμα! Όρμησε, νερό, ξεχύσου! Ξεχύσου πάνω από την τρομαγμένη πεδιάδα, άφησε τον κόσμο να καταλάβει! Η αλλαγή είναι τρομερή, αναπόφευκτη. Οι παλιές πληγές ανοίγουν ξανά. Ο χρόνος προχωρά. (σιγά-σιγά, η φωνή του χαμηλώνει, γίνεται σχεδόν ψίθυρος) Το βουνό δεν τρέμει πια. Τα φώτα σβήνουν. Αγόρια, κορίτσια, σκιές του παρελθόντος, περπατούν στη μνήμη. Και ο αέρας... ο αέρας καθρεφτίζει το είναι μας. Μας τραβά πιο πέρα. (σταματά. Παύση. Μετά, με ελπίδα)
Τι συνέβη; Είσαι ακόμα εδώ. Μαζί μου. Όπως η πορτοκαλιά, που περιμένει να ανθίσει. (σηκώνει τα χέρια, σαν να κρατά κάτι πολύτιμο) Μπορούμε να επιστρέψουμε. Να ξαναζήσουμε. Να αφήσουμε την ιστορία να μας πάρει μαζί της, αν το θέλει. (παύση. Ένα ελαφρύ αεράκι, αόρατο, μοιάζει να περνά από τη σκηνή. Χαμογελά.) Γυρίζουμε μια σελίδα. (κοιτάζει τον ουρανό)
Τώρα, είτε είναι Πέμπτη είτε καταιγίδα είτε πουλιά που πολεμούν μεταξύ τους... είμαστε ήδη αλλού. Έχουμε κυλήσει σε ένα άλλο όνειρο. (κοιτάζει μπροστά, αποφασισμένος) Τα εμπόδια του χθες δεν υπάρχουν πια. Και τώρα... τώρα θα στραφούμε σε σένα. (κάνει ένα βήμα μπροστά. Ήρεμος, σταθερός.) Εσένα, το εύθραυστο, το αναπτυσσόμενο, το γεμάτο ζωή. (κλείνει τα μάτια, σαν να αφουγκράζεται κάτι βαθιά) Σύντομα, όλη μας η προσοχή θα είναι δική σου. (Τα φώτα χαμηλώνουν αργά. Σκοτάδι.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου